Afgelopen week is er in ons land een rechts-radicale regering geïnstalleerd. Een partij, die namens enkele woordvoerders al vele jaren verscheidene provocerende uitspraken heeft gedaan, waarbij groepen mensen werden weggezet en/of tegen elkaar opgezet, heeft nu samen met drie andere partijen een meerderheid in de Tweede Kamer, gebaseerd op basis van de laatste verkiezingsuitslag.

Het is gelukkig een feit dat deze uitslag op democratische wijze tot stand is gekomen. Dat de rechts-radicale volksvertegenwoordiger Wilders nu door de steun van de andere partijen, nadat hij zijn radicale, ongrondwettelijke ideeën deels in de koelkast heeft gezet, voor velen als redder van onze democratische rechtstaat wordt erkend, voelt bij mij ongemakkelijk.

Inhoudelijk van mening verschillen is van grote waarde, maar wel binnen de best wel ruime regels van onze rechtstaat. Debat hoort erbij, vrijheid van meningsuiting zeker ook. Er mag veel gezegd worden. Wel met fatsoen, zoals het hoort. Immers, de voorbeeldfunctie van volksvertegenwoordigers en bestuurders voor jong en oud moet men niet onderschatten.

Geen pleidooi voor bekrompen fatsoensrakkers dus, ook niet voor scheldende bluffers, maar gewoon kritisch en respectvol, inlevend gedrag van onze politici, met beargumenteerde oordelen en uitspraken, na een luisterend oor. Mensen dus aan wie je het vertrouwen graag geeft in het algemeen belang.

Het verontrust en verdriet mij dat een deel van de mensen zich niet vertegenwoordigd voelt en zich zelfs ook voelt weggezet. Alsof iemand hier niet mag zijn. Wij en zij. Polarisatie. Terwijl de veelkleurigheid en de verscheidenheid in onze samenleving ons goud is, onze kracht.

Maar de kiezers hebben gekozen, dus is dit een goede ontwikkeling, zeggen sommigen ook. Wellicht hebben ze gelijk en zal er genuanceerder worden bestuurd dan ik nu vrees, hetgeen ik oprecht hoop.

Want laten wij niet in dezelfde val trappen door nu zelf ook deze groep mensen weg te zetten als niet deugend. Want er is zoveel wantrouwen. Toenemend wantrouwen. Angst.

Gaat dit steeds verder toenemen of komt er een kentering, waarbij wij weer meer naar elkaar gaan luisteren en samen proberen tot compromissen te komen? Want politiek bedrijven is een ethische aangelegenheid. Hoewel in de praktijk het verbindende lijkt te zijn verengd tot één missie, namelijk die van economische groei en veiligheid. En niet iedereen profiteert immers optimaal in deze snel veranderende, ingewikkelde wereld. Dus is het wellicht niet zo vreemd dat mensen dit onvoldoende een gevoel van verbondenheid geeft. Toch vormen wij alleen samen ons democratisch bestel. Iedereen hoort erbij!

Laten wij afsluitend vasthouden aan de beginselen van onze democratische rechtstaat, met inleving in en respect voor de ander, het gesprek blijven aangaan, ook met sterk anders denkenden, om in gezamenlijkheid de basisvragen te beantwoorden rondom onze samenlevingsvorm.

Een vorm waarin de cultuur gestimuleerd wordt op betrokkenheid en doorontwikkeling van het algemeen belang. Voor een breed welzijn. Het democratisch ethos, geschraagd door de kiezers en door de gekozenen.

Want het mag best schuren, maar wel binnen de grenzen van redelijkheid en waardigheid. Houd moed, houd stand! Samen sterk.

Henk Veerdig

Fractievoorzitter Lijst Fier