Henk Veerdig – Zoals uitgesproken in de raadsvergadering van maandag 15 juli 2024

Voorzitter, een radio-interview met Jeannie Zuiderwijk, een schrandere vrouw, moeder en professioneel performer, maakte onlangs op mij grote indruk.

Wij gaan het vanavond bij het volgende agendapunt hebben over het Programma Wonen. Een huis, dat wil iedereen! Maar niet elk huis is ook een fijn huis. Een veilig huis.

Na jarenlange terreur binnen de muren van haar eigen huis en een vlucht naar het buitenland heeft mevrouw Zuiderwijk de moed gevonden de theatrale vertelling ‘Another Day in Paradise’ te maken, gebaseerd op haar eigen ervaringen. Als moderne, goed opgeleide vrouw, die boven alles op zoek was naar intimiteit maar gebukt ging onder terreur van haar mannelijke partner. Zij gaat in deze voorstelling op zoek naar het lastig te begrijpen samengaan van liefde en terreur, en houdt zich bezig met de schuldvraag waar ze zich sindsdien onherroepelijk tot moet zien te verhouden.

Jaarlijks melden zich in ons land ruim 60.000 slachtoffers van huiselijk geweld bij de politie. Velen zijn echter niet in de gelegenheid zich als slachtoffer kenbaar te maken. Het probleem is dus waarschijnlijk nog groter en speelt op allerlei niveaus, in vele steden en dorpen. Waarschijnlijk helaas dus ook hier op ons eiland. Achter de fraaie voordeur.

Hoe bereiken wij de vooralsnog de zwijgende vrouw, soms ook man of het kind die dit geweld heimelijk ondergaat, hoe kunnen wij de helpende hand bieden? Wellicht allereerst door dit complexe probleem te benoemen. Luid en duidelijk, ook in deze raadszaal.

Voorzitter, alle mensen zijn gelijkwaardig. Ook als het gaat om het uitoefenen van de mensenrechten en de sociale grondrechten. Deze grondrechten vormen een soort opdracht aan de overheid, ook aan de lokale overheid, om ervoor te zorgen dat er sociale gerechtigheid heerst.

Wereldwijd heeft volgens de Wereld Gezondheid Organisatie één op de drie vrouwen te maken met fysiek, psychisch of seksueel geweld. Volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek BS sterft in Nederland elke acht dagen een vrouw door geweld.

Bij meer dan de helft van deze gruwelijke gevallen was de vermoedelijke dader een partner of een ex. Velen pleiten daarom voor een gezamenlijke, betere, preventieve aanpak van huiselijk geweld en femicide. Maar hoe doe je dat? Hoe ziet het college dit?

‘Gender is een motief,’ schreef Atria, het kennisinstituut voor emancipatie en vrouwengeschiedenis. Genderongelijkheid en huiselijk geweld zijn dus een maatschappelijk probleem, welke doorgaans aan het oog onttrokken is en achter de vriendelijk ogende voordeur plaatsvindt. Totdat het te laat is. Dit betreft dus ook niet een zogenaamd vrouwenprobleem. Het is een probleem van de maatschappij waarvoor ook lokaal aandacht moet zijn.

Hoe doorbreek je dit taboe? Hoe waarschuw je jonge mensen hiervoor? En hoe help je huidige vrouwen, soms mannen, die gebukt gaan onder dreigend of daadwerkelijk geweld?

Wie het antwoord heeft mag het zeggen.

In het verlengde van de beoogde sociale veiligheid dient dit maatschappelijk probleem benoemd te worden en te worden aangepakt. Verneem graag welke mogelijkheden het college ziet in het sociaal domein over ‘noodzakelijke maatregelen’, zoals verwoord in het raadsakkoord. Tevens verzoek ik u huiselijk geweld en femicide dorpsbreed onder de aandacht wil brengen.

Dank u.